हल्लीचेच उदाहरण. निसर्ग चक्रीवादळ मुबईला धडकणार मुंबईला धडकणार असे बातम्यात सांगितले जात होते.

अति भयंकर होता समय । 
नभ समग्र भरलें तमोमय ।
पशुपक्षियां उद्भवलें भय । 
झंजा वायु सूटला ॥११५॥

झाला सूर्यास्त सायंकाळ । 
उठली एकाएकीं वावटळ ।
सुटला वार्‍याचा सोसाटा प्रबळ । 
उडाली खळबळ दुर्धर ॥११६॥

त्यांतचि मेघांचा गडगडाट । 
विद्युल्लतांचा कडकडाट ।
वार्‍याचा भयंकर सोसाट । 
वर्षाव घनदाट जोराचा ॥११७॥

मेघ वर्षल मुसळधारा । 
वाजूं लागल्या फटफट गारा ।
 ग्रामस्थांसी सुटला भेदरा । 
गुरांढोरां आकांत ॥११८॥


अशा या वादळाला कोण थोपवून धरणार? उत्तर सांगायला हवे का? ह्या बापूसाईची पंचमहाभूतांवरही सत्ता आहे. ह्याने ठरवले तर वादळच काय, परंतु प्रलय सुद्धा थांबेल. बापूरायाने या वादळापासून मुंबईला वाचवले. ह्याने वादळाची दिशाच बदलली. इतकी ताकद फक्त ह्याच्याकडेच.       

पाऊस सर्वस्वी नरमला । 
वाराही मंद वाहूं लागला ।
गडगडाट जागींच जिराला । 
धीर आला पशुपक्ष्यां ॥१३६॥

एवढी ताकद फक्त त्या साईचीच. आपण फक्त त्या बाबाच्या आणि मोठी आई मशीदमाईच्या आश्रयाला उभे राहूया, त्यांचे चरण घट्ट पकडूया... कारण...


ह्याच्या प्रेमाचा रे पूर बुडत्याला तारण्यास...


हा बापूसाई केवळ बाहेर दिसणारीच नाही,  तर मनात असंख्य वादळे असतात, त्यानाही हाच शांत करू शकतो.
   
तुझे रूप आठवता होई जीवाला शांतता
भीती भविष्याची जाई तुझी भक्ती आचरिता

हा बापूसाई सर्वसमर्थ आहे. ह्याच्याइतका ताकदवान कुणीच नाही. ही गोष्ट आपण मनाशी पक्की केली, की सगळ्या चिंता दूर होतात.








आग लागली आग लागली ... असा आवाज ऐकला की आपल्या सर्वांच्याच तोंडाचे पाणी पळते. अगदी सारे बेचिराख करण्याची क्षमता असलेली ही आग प्रमाणाबाहेर गेल्यावर जितकी विध्वंसक, तितकीच योग्य प्रमाणात राहिल्यावर किती उपयोगाची आहे हे आपण सारेच जाणतो. आपल्या शरीराचेच उदाहरण घेऊ. 

१) प्राणाग्नी : 

हा नसेल तर आपले अस्तित्वच राहत नाही. ह्याच्यामुळेच आपण ह्या मानवी देहात राहू शकतो. 

२) जठराग्नी : 

मानवाला जगण्यासाठी ऊर्जा ही लागतेच. खाल्लेल्या अन्नातूनच ही प्राप्त होते आणि ह्या अग्नीद्वारेच अन्नाचे व्यवस्थित पचन होऊ शकते. हा अग्नी जर सौम्य झाला (अपचन) किंवा भडकला (acidity) तरीही मानवाला problem च. 

आज आपले अस्तित्वच मुळी ह्या परमात्म्यामुळे आहे. तसेच हा सारे व्यवस्थित सांभाळत आहे, हा अग्नी बाबांच्या कृपेने त्याच्या लिमिट मध्ये आहे म्हणूनच सुखाने आपण जगू शकतो. नाहीतर आपले काही खरं नाही.     
    
आपण मानव म्हणजेच आपला मानवी देह हा सुद्धा पंचमहाभूतांनी नटलेला आहे. त्यावरही ह्या बाबाचाच control आहे. ह्याने किती बारकाईने शरीर बनवले आहे.. अगदी प्रत्येक पेशी न पेशीचे कार्य तितकेच महत्तवाचे. म्हणूनच ज्याने हे शरीर बनवलय, तोच त्याला व्यवस्थित सांभाळू शकतो. आणि तो आहे म्हणूनच आपण 'आहोत' हे आपण सदैव स्मरले पाहिजे. 

ह्या कथेमधून अजून एक ध्यानात येते ते म्हणजे ही आग दिवसाच्या माध्यान्हीला भडकली आहे. आयुष्याचे तरुणपण असेच करारी असते. रगारगात वेगळीच आग, जोश असतो आणि त्यामुळेच ह्या आगीप्रमाणेच माणूस गगनउंची गाठायचा प्रयास करतो. पण अशा वेळीच माणसाचा पाय घसरण्याचा धोका असतो. अती हाव, मोह, वाईट वळण, सतत जिंकण्याची ईर्ष्या हे सगळे धोके तारुण्यात सतत घिरट्या घालत असतात... आणि अशा या तारुण्याल्या धोक्यांनाच सावध होऊन मानवाच्या  स्वैराचारी वृत्तीला आळा घालीत आहेत. अशा वेळेस चुकल्यावर लगाम घालायला कुणीतरी ओरडायला लागतेच. म्हणूनच बाबांनी सटका उगारला आहे. 

बेसिकली कुठल्याही गोष्टीचा अतिरेक हा वाईटच. कारण श्रद्धावानांचा मार्ग हा मर्यादामार्ग आहे. त्याला आळा घालण्यासाठी ह्या साईनाथासारखा सद्गुरूच हवा. कारण त्याने आपले पालकत्व स्वीकारले की आपल्या आयुष्यात अशी संकटांची आग भडकूच शकत नाही आणि भडकली तरी आळा घालणारा हा साईनाथ सर्वसमर्थ कायम आपल्या मागे उभा असतो. 

साईनाथाने विज्ञानाच्या दृष्टीने आग विझवायला जे करायला हवे ते न करता त्यांच्या लीलेने आणि सामर्थ्याने ही ताकद विझवली आहे. हा चमत्कार नसून ही बाबांची लीला आहे. शेवटी अध्यात्म हे विज्ञानावर भारीच पडते. त्याची ताकदच निराळी. 

आपण आपला अगदी छोट्यातला छोटा प्रॉब्लेम घेऊन सुचितदादांकडे जातो आणि चिंतामुक्त होऊन बाहेर पडतो. बाबांनी आग शांत करायला उगारलेला सटका म्हणजेच हा महाशेष. मर्यादेचे मूर्तिमंत रूप. आपल्या जीवनातील वाढलेला दाह केवळ हा सटका रूपी शेषच ग्रहण करू शकतो आणि आपल्या जीवनात शांती प्रदान करू शकतो. कारण सुचितदादांच्या संकल्पातच बापूंची कृपा आणि नंदाईची शक्ती दडलेली असते.          

शेवटी एवढेच वाटते की ह्याची कशावर सत्ता म्हणून नाही ? हा जे ठरवतो तेच घडते. सगळ्यालाच ह्याचे ऐकावेच लागते. हा काहीही वाकवू शकतो. खरेच ग्रेट ! खरोखरच माझा बापू सर्वसामर्थ्यदाता !!